Afscheid 7 september 2010

Mijn blog heb ik lang verwaarloosd. De zin is weg! Ik woon nu drie jaar in Luik en ik weet niet wat het is, maar ik heb een soort magische grens bereikt. Ik voel me er thuis! Ik kan zelfs zeggen dat ik nu liever hier woon dan in Den Haag of in Amsterdam. Dat die woorden ooit nog uit mijn mond zouden komen, ik sta er zelf ook versteld van. Ik ben het chaotische en rommelige Luik gaan waarderen. Het hoeft niet allemaal zo ‘perfect’ en ‘strak’ en ‘georganiseerd’ als in Nederland.

En met dat positieve gevoel is de drang om mijn blog bij te houden verdwenen. Dus degenen die mijn blog volgden: het zit erop. Mocht je me willen blijven volgen, dan kunnen we Facebook-vrienden worden. Daar ben ik nog wél te vinden.

Bedankt voor het volgen van mijn verhalen de afgelopen drie jaar. Tot ziens!

Dat moet lukken! 11 juli 2010

Red mij! 10 juli 2010

Ik heb best wat lezers, als ik mijn grafieken mag geloven. Dus er MOET iemand bij zitten die een superschattige kitten wil hebben! Het is de allerlaatste die we te vergeven hebben, een lief klein driekleurig vrouwtje. Benjamin houdt van katten, maar wil er niet meer dan twee en dreigt dit lieve beestje naar het asiel te brengen OF haar de nek om te draaien. En dat laat ik absoluut niet gebeuren! Dus: wie heeft een groot hart of kent iemand anders met een groot hart (en een grote tuin :)) die nog plek heeft voor een poes? Ze is om op te vreten! Hierbij fotobewijs:

NEDERLAND! 7 juli 2010

Van de oranjegekte heb ik hier in Luik niet heel veel meegekregen. Maar gisteravond zijn we de wedstrijd Nederland-Uruguay in Maastricht gaan kijken. Geweldig! Alles en iedereen in het oranje, de sfeer zat er voor de wedstrijd al goed in. Wel maf dat ik daar was met Benjamin en drie andere Walen. Om naar MIJN land in de halve finale te kijken. In een smal straatje vol kroegen hebben we de wedstrijd op een scherm kunnen volgen, in de mensenmassa. Waarvan de helft overigens Walen waren in oranje shirts (die het lef hadden om tijdens de wedstrijd ‘Standard Liège’ te gaan scanderen!) De (oranje) vuvuzela’s ontbraken natuurlijk niet, maar gelukkig waren het er maar een paar. ‘Oooooooh’, ‘aaaaaaaaaaaah’, ‘geeeeele kaart!!’: prachtig om in zo’n blije eensgezinde massa te staan.

Niet gegeten, wel plaatje geschoten:

Enthousiasme, daaraan ontbreekt het niet bij de Oranjefan:

En toen was het fluitsignaal, NL had gewonnen!

Ook Ben de Belg is voor Nederland:

Op weg naar de auto kwamen we deze keurige Oranjefan tegen, een Oranjefan in stijl 🙂 (bij nader inzien is het meer roze wat-ie draagt, maar hij doet z’n best)

Op naar zondag! Aan onze katten zal het niet liggen, die zijn ook pro-Oranje (mam, bedankt voor de Beesies!):

Als het goed is, kijk ik de wedstrijd in Den Haag. Op de overwinning!!!

Zomer! 29 juni 2010

Helemaal niet naar dat de moeder van de vrouw van Bens beste vriend in een groot huis met een zwembad woont. En dat die moeder er niet was en dat wij er het weekend konden doorbrengen. Vlak bij Malmedy in het zuiden van Belgie is waar we een soort minivakantie hadden. Het huis is groot, maar ik vind het toch een Hobbit-huis. Lage plafonds, veel hout en bruin en snuisterijen overal. En alles op maat gemaakt voor mensen van 1 meter 50. Ook van buiten is het echt een huis waar Frodo en Bilbo zich thuis zouden voelen.

Evy en Mara konden hun geluk niet op.

’s Avonds moest en zou Benjamin een jambonneau eten. Van internet gevist: “Jambonneau is een varkenshammetje van puur varkensvlees met uitzonderlijke smaak en zachtjes voorgekookt in eigen jus en op traditionele, Ardense wijze gerookt.” Dus gingen we uit eten in Malmedy om zo’n Jambonneau te bestellen. VarkenshammeTJE? Het is alsof er een half varken op je bord ligt. Voor EN na:

Zondagmiddag gingen we weer naar Luik. Bij ons in de wijk was het feest: St. Leonard en Couleurs. Een multiculti festijn, waar je Afrikaanse hapjes kan eten en Braziliaanse cocktails kan drinken. Kleinschalig, maar een goede sfeer. Er liepen heel wat aparte types rond. Artistiek en alternatief, zeg maar. En waarom moeten die toch altijd op blote voeten lopen (en dansen)? Iets met contact met moeder Aarde ofzo?

En toen was het concert van Carton (Ben is ‘fan’). Dit is ‘m dus. Een man alleen (ook redelijk alternatief, maar hij had onder z’n gescheurde broek + slobberige pyjamabroek tenminste nog sokken aan). Hij was helemaal niet slecht!

Toen gingen we weer naar huis. Gewoon op onze schoenen.

Onderscheiding 25 juni 2010

Studeren is niet meer zoals in ‘mijn tijd’. Nu gebeurt er heel veel via internet. Zo ook bij mijn opleiding aan de hogeschool. Je kunt alle roosters, taken, e-mails enzovoort controlen op ‘Smartschool’. Dat is een speciale site van je school waar je dus terecht kunt voor alle mogelijke informatie die je nodig hebt. Voor de uitslag van mijn examens werd ik niet gebeld ofzo, nee, ik kon na 22.00 uur op Smartschool kijken wat het resultaat was. Dus daar zat ik dan, achter m’n cherryrode laptop. “Klik hier om uw rapport te downloaden”. Een spannend moment! Ik had vannacht zelfs gedroomd over school en cijfers en diploma’s. Ik klikte om mijn rapport te zien en daar stond voor 1 vak: ’43 op 60′. Voor het andere vak ‘41,5 op 60’. Meer informatie kreeg ik niet! Er stond geen ‘geslaagd’ of ‘voldoende’ of ‘gebuisd’ of ‘loser’. Ik heb direct een mailtje naar mijn leerkracht Veerle gestuurd om te vragen of 43 goed was of niet. Haar antwoord kwam al snel: “Dit is zeker goed. 42/60 is onderscheiding, dus die heb je gehaald!” Dat klonk positief, maar wat is in hemelsnaam ‘onderscheiding’? Dat heb ik weer moeten googelen (waar zouden we tegenwoordig toch zijn zonder Google?!). Zodoende kwam ik op Wikipedia terecht. Daar las ik weer dit: “De Latijnse term “cum laude” wordt alleen nog aan sommige universiteiten gehanteerd. Meestal wordt het “met onderscheiding” genoemd, zeker aan de hogescholen.”

Beste lezers, de conclusie van vandaag: het ene vak heb ik gehaald, voor het andere vak ben ik ‘cum laude’ ‘geslaagd’! 🙂

Katten & Kunst 20 juni 2010

Gisteren heb ik m’n laatste examen gemaakt. Ik moest er echt weer inkomen: studeren! Soms werd het me onmogelijk gemaakt door al die kittens die we in huis hebben. En je kan zo’n lief beestje toch niet zomaar wegzetten?!

En wat ik nog nooit eerder in m’n leven had meegemaakt, was dat ik super zenuwachtig was voor de examens! Maar, ik heb er wel een goed gevoel over. En als dat goede gevoel klopt, heb ik de vakken van m’n eerste semester afgerond. HOERA! Een stapje dichter bij mijn diploma. (en ook een stap dichter bij het ‘echt’ voor de klas staan: HELP).  Het was erg fijn om gisteren thuis te komen en niet meer in de boeken hoeven te kijken. We hadden een stel eters met een zooi kinderen en dat was erg gezellig. Een vriendinnetje van Evy bleef slapen en vandaag hebben we niet veel bijzonders gedaan. Alleen even het Citadelle-ziekenhuis bezocht. Niet omdat er weer een kind een arm gebroken heeft, maar omdat ik er foto’s wilde maken van de beelden die voor het ziekenhuis staan en die ik zo leuk vind. Het kunstwerk stelt een zwembad voor met alle badgasten die ‘hun ding’ doen. Jammer dat er geen water in zat.

Toen we thuiskwamen, werd Evy’s vriendinnetje door haar moeder opgehaald. Ik liet deze foto’s zien en jawel (Luik is een dorp), zij kent degene die deze beelden heeft gemaakt. Ze heet Mady Andrien en is een Luikse kunstenares. Natuurlijk heb ik haar gegoogled en zodoende kwam ik op haar site terecht: KLIK. Ze heeft werk in o.a. het Curtius Museum en het Museum voor Moderne Kunst. Mochten jullie meer van haar willen zien, dan weten jullie waar jullie moeten zijn.

Fiets kopen? 14 juni 2010

Nederland heeft gekozen, Belgie heeft gekozen, Zuid-Afrika toetert ons helemaal gek… De laatste week in een notendop.

Maar de kleine dagelijkse dingen gaan natuurlijk ook gewoon door. Zo’n twee weken geleden bleek mijn fiets te zijn gestolen. Uit ons huis! Een deel van het pand wordt gebruikt door een man, Hermano, die daar een atelier/workshop-lokatie wil beginnen. Hij is nu druk bezig met opruimen en inrichten enzovoort. Als hij er is, laat hij altijd alle deuren wagenwijd openstaan. Hermano is nogal goed van vertrouwen. En toen was dus mijn fiets ineens weg. De opoefiets die ik negen jaar geleden in Amsterdam had gekocht toen ik zwanger was van Evy. Die leuke zwarte met grappige roze fietstassen. Foetsie, verdwenen, een of ander onaangepast type was zomaar onze hal binnengelopen en had ‘m meegenomen. Hermano vond het onvoorstelbaar dat dit was gebeurd en voelde zich erg schuldig. En had dus aangeboden om een nieuwe (tweedehands) fiets voor me te kopen. Dat vond ik erg aardig.

Vandaag kreeg Benjamin een e-mail van een collega. “Benjamin, ik heb hier bij mij thuis in de gang een Nederlands model fiets staan. Kopen?” (opoefietsen kennen ze hier niet in Luik)

Benjamin reageerde direct: “Ja! De fiets van Lisa, ook zo’n Nederlands model, is laatst gestolen. Wat wil je ervoor hebben?”

De collega mailde terug: “Een biertje?”

Benjamin: “Dan doen we wel een KRATJE bier!”

De collega: “Benjamin, het is JOUW fiets die hier in de gang staat! Je was hier laatst voetbal komen kijken, weet je nog? Je hebt de fiets laten staan! Ik maakte maar een geintje over dat kopen.”

Dit geloof je toch niet?! Ben was die avond met mijn fiets naar die collega gegaan, maar had een lift van iemand gekregen om thuis te komen…

Straf! 11 juni 2010

Zomaar een stukje uit een lap tekst die ik voor m’n opleiding heb moeten analyseren op theoretische dingen:

Sanne vraagt in de leraarskamer aan haar collega Toby of hij naar de klassenraad komt. Toby: ‘Ja, ’t is van te moeten he. Maar de drink wil ik zeker niet missen!”. (Traditiegetrouw volgt na de klassenraad de drink van de collega’s die de voorbije maand verjaard zijn.) Daarna begint hij enthousiast enkele straffe verhalen te vertellen over wat er de voorbije jaren tijdens die drink allemaal voorgevallen is.

Geinig, niet?

Van de week kreeg ik feedback op een opdracht die ik had gemaakt. 1 van de opmerkingen van mijn leerkracht was: “Ferm!”

Rare lui, die Vlamingen 😉

Beste mensen, morgen om 8.20 begint mijn examen. Wens me geluk! En hopen dat ik niet ga buizen.

Studiebol 7 juni 2010

Afgelopen zaterdag had ik mijn laatste lessen voor dit semester voor de lerarenopleiding die ik volg. Voor 1 vak heb ik een eindgesprek gehad en ik ben GESLAAGD. Ik moet nog een verslag inleveren en dan is het afgerond. Maar dan… Komende zaterdag en de zaterdag daarop heb ik examens. Aanstaande zaterdag voor ‘Psychologische Pedagogische Competenties’ (denk aan dingen als ‘waarneming’, ‘geheugen’, ‘ontwikkelingsfasen’ en ‘studiemethoden’) en de week daarna voor ‘Didactische Competenties Algemeen’ (denk aan dingen als ‘de leercyclus van Kolb’, ‘de 8 didactische principes’, ‘vakoverschrijdende eindtermen’ en vergeet natuurlijk de ‘doelstellingen’ niet). Ik moet dus studeren, maar tot nu toe vind ik steeds een uitstelklusje. Zo ben ik de laatste tijd zeer fanatiek aan het schilderen geslagen. Dat is natuurlijk leuk en aardig, maar het zou ook nog even kunnen wachten tot na mijn examens. Hoewel onze hal (en die is groot —> dus veel werk!) er nu tiptop uitziet (‘sunset orange’). En ik kom ook steeds weer in de verleiding om een aflevering ‘Dexter’ te kijken (die schrijvers zijn goehoed, elke aflevering eindigt met een geweldige cliffhanger). Of ik open Facebook maar weer eens. Om dan de was te gaan vouwen of de vaatwasser uit te ruimen. En ja, dan is het toch echt tijd om naar bed te gaan.

Ik heb voorgenomen morgen ECHT te beginnen. Boeken open, highlighter in de aanslag en stampen maar. O nee, ik mag niet stampen, dat is de ouderwetse leermethode. Jaja, alles draait nu om ‘begrijpen’ en ‘toepassen’.

Hebben jullie een paar bemoedigende woorden voor me? Ik zou het zeer waarderen…