Welkom in mijn wijk 19 maart 2010

Het was weer eens tijd voor een fotosessie van mijn straat. Het weer wordt mooi, de lente begint en je wilt lekker naar buiten. Helaas wil ik helemaal niet naar buiten, ik wil zo snel mogelijk mijn straat uit vluchten omdat ik in een vuilnisbak leef. Hoe mooi een huis ook is, de omgeving speelt in op je gemoed. En mijn buurt speelt niet positief in op mijn gemoed…

Welkom in mijn straat. Waar mensen niet weten wat ze met hun afval moeten doen en het dus maar bij ons voor de deur neerleggen:

Dat doen ze trouwens ook aan de overkant, dus we hoeven het niet persoonlijk op te vatten:

100 meter verderop is een open veld. Op dit stuk grond zouden 25 jonge gezinnen komen wonen in ecologisch verantwoorde huizen. Dit was ook een van de redenen dat ik ben overgehaald om hier te komen wonen, het leek me een goede ontwikkeling voor de wijk, maar het project komt niet van de grond. Er is een probleem met vergunningen en aannemers. Maar hee: mijn kinderen kunnen hier fijn buiten spelen. Of toch maar niet:

Even iets dichterbij. Lekker, een volle luier!

Koffiezetapparaat, een paar gympen:

En zie hier, een gesloopte televisie/comuter:

Wat hebben we verder nog in de aanbieding? In ieder geval 1 damesschoen:

Toen liep ik naar de andere kant van de straat. Dan kom je langs dit steegje. Dat kàn gezelliger:

Om vervolgens bij het (speel)terrein van St. Leonard uit te komen. Ook al zo’n plek waar ik niet wil dat mijn kinderen op een dag alleen gaan spelen:

Worden jullie hier nou blij van? Ik niet.

Ik las in het Waals Weekblad dat mijn buurt, St. Leonard, geld gaat krijgen van de Europese Commissie. In Nederland zouden we St. Leonard met een mooi woord een ‘kansenwijk’ noemen. Een eufemisme voor een ‘hopeloze wijk’. Je kunt hier zo veel geld in pompen als je wilt, maar als de mentaliteit van de bewoners niet verandert, heb je daar nul komma nul aan.  

Wanneer ik hier vertrek, weet ik nog niet. Maar blijven doe ik zeker niet.

St. Leonard 13 oktober 2008

Gisteren, zondag, liepen we weer naar ons nieuwe huis, dat overigens aardig vorm begint te krijgen. Helaas heeft de leverancier van de ramen moeilijk lopen doen en hebben we al een vertraging van zo’n drie maanden opgelopen. Anyway, ik liep door onze toekomstige straat, zo’n 200 meter, en kwam weer volop viezigheid tegen. Ik plaats even miniatuurfoto’s, maar als je op de foto’s klikt, zie je ’t groot. Misschien kunnen de echevin en ik, als we onze afspraak hebben, samen even kijken.

      

              

Overal vuilniszakken. Drollen midden op de stoep (ik zou inmiddels verbaasd zijn als ze er níet lagen). Blikjes bier bij de bankjes. Het grasveldje op de hoek bezaaid met afval. En de opvallendste vondst was een weekendtas met een paar oude schoenen. Beste echevin, het is niet om aan te zien.

Cher Bourgmestre Demeyer… 2 september 2008

Aujourd’hui Benjamin et son cousin ont travaillés dans notre futur loft. Mara, Evy et moi-même sommes allés leur rendre une petite visite pour voir où ils en étaient. Pour aller dans notre loft, nous passons par les rues Hors-Château et En Feronstrée, traversons la Place Saint Léonard et arrivons ensuite Rue Vivegnis. A partir de la Place Saint-Léonard, je ne peux m’empêcher d’être triste, parce que l’endroit est tellement sale. Tous les jours, je vois le personnel de nettoyage s’affairer dans les rues Hors Château et En Féronstrée, mais après la Place Saint-Léonard, plus rien. Il me semble que c’est la frontière de la propreté. Il n’y pas de magasins, pas de touristes, donc pas d’intérêt à pousser plus loin que là?
Veuillez trouver ci-joint quelques unes de mes “trouvailles”, en l’espace d’une centaine de mètres (les photos sont réalisées avec mon téléphone portable, d’où leur couleur bleue):

 

Une journée sans crotte de chien fraîchement moulée sur les trottoirs étroits de notre belle Ville, est en jour sans…

Pourquoi garder ses poubelles chez soi? Elles sont bien là, non?

 

La trouvaille la plus bizarre de la journée: une tête de poisson dans un papier alu. Un peu plus loin une boîte Tupperware avec des petits pois-carottes. presque tout un repas.

 

Là où les enfants jouent à pieds nus, on voit toujours ces mêmes individus qui balancent leurs crasses.

 

Notre quartier est très vivant, avec une place et une plaine de jeux géniales. Mais l’odeur des déjections canines et des détritus le rendent malheureusement beaucoup moins agréable.

J’en rage. Notre loft devient chouette, mais j’émets certaines craintes par rapport au quartier. Je ne m’y sens pas chez moi. Ce n’est vraiment pas un endroit pour y laisser jouer ses enfants dehors. Ce n’est pas seulement la faute de la Ville de Liège, je peux le comprendre. Il y a pleins de gens asociaux et pas éduqués qui considèrent la rue comme un dépotoir. Mais j’ose espérer que la Ville de Liège prendra les mesures nécessaires pour améliorer ce triste cadre. Si ça continue, je pense sincèrement que ce n’est pas ici que je veux habiter. Quand j’étais en train de prendre des photos des crottes de chien, il y avait deux personnes qui me regardaient. “Allez-vous les envoyer au Bourgmestre?”, m’ont-ils demandé. “Oui, probablement”, leur ai-je répondu. Il s’agissait de deux habitants du quartier qui acquiesçaient quand je leur disait que je trouvais le quartier vraiment sale et que personne n’avait l’air d’y prêter attention. Ils ont également pensé à vous écrire. “Il faut le faire!”, leur ai-je dit. “Plus on se fera entendre, mieux ce sera!”

Cher Monsieur le Bourgmestre, chers Echevins, pourriez-vous faire en sorte que nos enfants puissent jouer dehors? Pourriez-vous nous aider pour que les gens du quartier puissent sortir en rue sans avoir à subir tant de misères? S’il vous plaît? Veuillez recevoir, cher Monsieur le Bourgmestre, chers Echevins, l’expression de ma plus sincère gratitude.

(met mijn hartelijke dank aan Michaël voor de Franse vertaling)