Inpakpauze 28 augustus 2009

Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd om hier op m’n gemak een stukje blog te schrijven. Morgen is D-day! Mara en Evy zitten voor de tv. Ideaal, die elektronische oppas, want anders hangen ze constant om me heen en komen ze met hun eindeloze reeks verzoekjes. ‘Mama, ik heb honger! Mama, waar is m’n roze pen? Maaamaaaaaa! Ik heb gepoept! Maaaaaaamaaaaaa, mogen we een snoepje?’ Mara heeft op het moment – ongetwijfeld door de verhuizing – last van verlatingsangst. Ze wijkt niet van mijn zijde. Gisteren kwam oma om de kinders mee op sleeptouw te nemen, zodat ik in alle rust kon inpakken, maar Mara weigerde mee te gaan. Eergisteren was het ook zo. Gisteravond zei ze dat ze voor altijd en eeuwig bij mij en Benjamin wil blijven wonen. ‘Natuurlijk, je mag zo lang blijven als je wilt,’ zei ik. Ze heeft nog geen idee dat als ze 18 is, ze niets liever wil dan het huis uit gaan 🙂 Ze heeft ook al een paar keer gedroomd over verhuizen. Dat de hele familie in dozen zat en poes Tony ook. ‘Ze zat in een doos met een lampje en een speelgoedje!’

Ik moet weer gaan. Foto’s volgen, nog even geduld!!!

Nog drie dagen… 26 augustus 2009

… en dan is de LANG verwachte verhuizing. Mijn leven bestaat nu uit inpakken. We zijn net twee jaar geleden naar België verhuisd, maar ik was alweer vergeten hoe ongelooflijk veel tijd dat inpakken in beslag neemt. En wat hebben we toch ongelooflijk veel rommel!!! (ja, ik gooi veel weg, maar toch). Benjamin heeft deze week vrij om in de loft te werken (samen met zijn vader, die komt heel lief de hele week helpen). Ze hebben al een paar lange, pittige dagen achter de rug. Er wil nog wel eens iets mis gaan. Een lek hier, een lek daar, een keiharde muur van veertig centimeter dik die doorboord moet worden en wat niet 1-2-3 wil lukken.

Goed, de stand van zaken: we hebben nu water en gas. Een voordeur. De houten vloer op de bovenste verdieping is half af. De badkamer bijna klaar. De wc bijna geïnstalleerd. En vandaag was de dag dat de keuken werd geplaatst. Ik ben vanmiddag gaan kijken en WAUW, zoooooo cool! Een giga-keuken, met kookeiland en een nieuwe oven en magnetron. En voor het eerst in m’n leven zal ik een AFWASMACHINE hebben! Wat een luxe!!! En we hebben laatst een nieuwe wasmachine (Miele, er is geen betere)  aangeschaft (met DANK aan mijn moeder voor de genereuze bijdrage) en die staat klaar om gebruikt te worden. Moeder de vrouw is dus in haar nopjes: een keuken en een wasmachine, meer heb je natuurlijk niet nodig.

Zaterdag moeten we dus alles van hier naar daar brengen. We krijgen veel hulp. Vrienden. Collega’s van Benjamin. Ouders van school die aanbieden om te komen sjouwen. Een moeder bood spontaan aan om de kinderen de hele dag op te vangen en voor alle helpenden ’s avonds te koken. Collega’s op mijn werk hebben ook gezegd te willen komen. En ook ‘Lisainluik-lezer’ Etiënne sms’te me dat hij kon helpen. Zo fantastisch! De Luikenaar is ontzettend behulpzaam! En ons nieuwe huis zou nog lang niet zijn wat-ie is zonder de hulp van velen. Niet alleen met hulp ín de loft, maar ook met het opvangen van Evy en Mara. DANKJEWEL IEDEREEN!

Lief dagboek 17 augustus 2009

En toen ging het weer beter: Een blog werkt als een dagboek; zodra ik mijn verhaal hieronder kwijt was, voelde ik me beter. Maar wat mijn vriendin Hilda als reactie geeft, is waar. Het zijn nu niet de meest ontspannen tijden. Het is al maanden zo: Ben is of op z’n werk of in de loft. Een echt gezinsleven hebben we op het moment niet. Ik heb gisteren ook meegeholpen in de loft. Vijf uur lang plastic randjes weggesneden tussen de muur en de betonnen vloer. Dat was goed, om actief bezig te zijn in het nieuwe huis. Ik heb zin om erin te trekken (ook al is het nog lang niet af). Tijdens mijn pauzetjes ging ik languit op ons dakterras liggen en dat voelde goed. ‘Dit is MIJN huis,’ dacht ik en het maakte me zowaar blij. Aan de trein die geregeld langsraast (ook een puntje van zorg voor mij), wen ik wel. Alleen zijn de straten in de buurt nog altijd een zooitje. Misschien moet ik maar weer eens wat foto’s maken en plaatsen, om de lokale politici ‘scherp’ te houden ; )

Zo, hoe is het met jullie?

Dip 15 augustus 2009

15 augustus, het is een feestdag in Luik. Iedereen heeft zich gisteravond in Outremeuse bezat met peket (jenever). Behalve ik. Ik voel me niet zo feesterig. Na vijf dagen in het mooie Ardennen en na vijf dagen in Den Haag, waar ik met Evy en Mara elke dag naar het strand ging en opa en oma heb bezocht, heb ik een Luik-dip. Vorige week zondag zat ik ’s ochtends nog met een cappuccinootje bij een strandtent in de zon, te kijken naar mijn kinderen die zich opperbest vermaakten op het strand. ’s Avonds was ik terug in het grijze Luik. Toen ik in Den Haag was, wílde ik ook helemaal niet terug. Waarom zou ik? Den Haag is veel leuker!!!

Dus… Tja… Ik weet ’t niet….

Het is vandaag prachtig weer, maar Ben is aan het werk in de loft en in ben aan het inpakken. De verhuizing komt akelig dichtbij. De verhuizing ván Luik náár Luik 😦

Als iemand me zou aanbieden de loft over te nemen voor een huis ergens anders, zou ik niet lang hoeven twijfelen denk ik.

Vijf dagen Ardennen 3 augustus 2009

Als je je Frans in de praktijk wilt brengen, dan moet je vooral níet naar een camping in de Ardennen gaan. We stonden met onze gloednieuwe pop-up tent op een ontzettend leuke, kleine camping vlak bij Bastogne met – ik denk – 95% Nederlanders. Ook de beheerders, Simone en Rob, zijn Nederlands. Er waren misschien drie verdwaalde Walen en ik heb wat Vlaams gehoord. Maar ik vond het wel best, al die Hollanders. Ik heb lekker kunnen kletsen met mede-campinggasten en Evy en Mara hebben hun Nederlands weer een beetje kunnen bijspijkeren met hun snel gemaakte Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes. De camping was ideaal voor kleine kinderen. De rivier de Ourthe die rond het terrein stroomde was ondiep, dus niet gevaarlijk. Evy en Mara en hun vriendjes hebben zich urenlang vermaakt met stenen sjouwen, visjes zoeken (en ja, we hebben er drie meegenomen naar huis, in een Cola-fles, en ze leven nog steeds!) en de botenrace die georganiseerd was door de camping. Al eindigde dat laatste in een drama, omdat Evy aan het einde van de race haar zelfgemaakte bootje kwijt was. Tranen met tuiten dus. Totdat Benjamin hielp met het maken van een nog mooier model. Toen kon ze weer lachen.

Twee avonden hebben we op de camping wijntjes gedronken met onze campingvrienden Albert & Susan (die er waren met hun kinderen Evi, Merijn en Yoran) en Bram & Kim (met hun kinderen Fee, Thor en Storm). Reuzegezellig! Iets te gezellig, gezien het feit dat beide avonden iemand kwam klagen over het ‘lawaai’. Een van de klagers namen we niet zo serieus, want die had de dag ervoor om half 10 ’s ochtends gevraagd of onze kinderen zachter konden spelen, omdat er bij haar in de tent nog iemand lag te slapen. Half 10! Op een camping! Ga toch weg!

En inderdaad, ik heb foto’s gemaakt. De eerste drie dagen, daarna waren de batterijen leeg en een oplader hadden we niet meegenomen. Dus de mooie boswandeling die we hebben gemaakt om herten te spotten (alleen 1 kikker gezien), moeten jullie er maar bij fantaseren.

Voilà, dit is in Bastogne. Een grappig beeldenwerkje.

Evy in de grotten van Han. Ze vond er niet zo veel aan en wilde zo snel mogelijk terug naar de  camping om te spelen.

Zomaar een mooi huisje in Han. Jammer van het wasrek : )

Evy is helemaal zelf op deze tank, die in het centrum van Bastogne staat, geklommen.

Typisch vakantiekiekje. Mara, Ben en een kinderijsje.

De zelfgemaakte bootjes. Evy was ‘m hier dus nog niet kwijt…

Klaar voor de start…

…. GO! Evy werd vierde, geen slechte prestatie.

Met vriendjes en vriendinnetjes hebben Evy en Mara een circus opgevoerd voor gasten van de camping. Ze hadden goed geoefend, met badminton-shuttles, een fietspomp, ballen… Dit is het finale-dansje.

Say KAAS!

Het was mooi rond de camping!