Help! Ik ben de weg kwijt! 19 januari 2010

Een half jaar geleden gaf Benjamin mij het beste cadeau ooit: een TomTom. Ik verdwaal namelijk altijd & overal. Moet ik naar A, dan beland ik in B. Ga ik in een winkelstraat een winkel uit, dan loop ik standaard de verkeerde kant op. Hoe makkelijk de weg ook is: ik verdwaal. En nu is het onwaarschijnlijke gebeurd: ik ben m’n TomTom al twee weken KWIJT! De ironie ontgaat mij niet: ik kan mijn TomTom niet vinden. Het hele huis heb ik overhoop gehaald. Elke tas die ik het afgelopen half jaar heb gebruikt, doorgespit. Teruggedacht aan de laatste keer dat ik ‘m heb gebruikt. Niks, noppes, nada. Het ding is verdwenen.

En ik heb ‘m nu net zo hard nodig. Ik neem tegenwoordig elke dag de auto om naar m’n nieuwe werk in Maastricht te gaan. Die route ken ik inmiddels, maar de kinderen ophalen in Luik… Het is ongelooflijk, maar waar: ik kan nooit in één keer de school vinden. Ik vind Luik zo ingewikkeld! Vooral langs de Maas. Je kan rechtdoor, linksaf, bovendoor, overlangs en voor ik het weet dwaal ik door Outremeuse en eindig ik ineens weer in het centrum om een kwartier lang in een file te staan en vraag ik mezelf verwonderd af wat er mis is met mij. Vandaag had ik van de ANWB-site een route geprint. Moet lukken, denk je. Het ging goed, tot de laatste vijf minuten. Ik miste een straat en ineens was ik weer ergens waar ik het niet kende. En stond ik weer eens langs de stoep om iemand te vragen waar de huppeldepup-straat was. Ik word er zo moedeloos van…

Het is heel simpel. Ik móet een nieuwe TomTom hebben. Het is voor mij een pure basisbehoefte, een kwestie van overleven in Luik. Mijn vraag: heb jij toevallig een gps-systeem liggen en wil je die aan mij verkopen? Of ken jij iemand die zijn gps niet nodig heeft? Bel diegene op! Nu! 

Je hebt geen idee hoe gelukkig je mij hiermee zou maken.

Advertenties

Geen goed begin 17 januari 2010

Het nieuwe jaar begint niet briljant, om het zachtjes uit te drukken. Dan heb ik het niet over grootse drama’s als seriemoordenaar Ronald Janssens of de aardbeving in Haïti, maar op persoonlijk vlak. Kleine drama’s dus. Een van de drama’s overkwam ons, of liever gezegd Evy, vandaag (over de rest van de drama’s kom ik later nog wel terug). Beide dochters gingen zoals elke zaterdag om half 2 naar paardrijles. Terwijl de dames op hun pony hun ding doen, zit ik (en vandaag met Benjamin erbij) te ‘socializen’ met andere ouders in de kantine met uitzicht op de bak. Ineens kwam Evy brullend de kantine ingerend, de les was net afgelopen. Ze had haar pony terug naar zijn box willen brengen, het dier werd iets te enthousiast, begon te galopperen, duwde Evy omver die vervolgens hard op de grond viel. Ze bleef maar jammeren en huilen en roepen dat het zo’n pijn deed, dus we zijn meteen naar de eerstehulp in het ziekenhuis gereden. Niet dat je dírect wordt geholpen, geduld is ook in geval van nood bij je kind een schone zaak. Uiteindelijk waren we aan de beurt en na het maken van een röntgenfoto bleek dat mijn arme meid haar schouder heeft gebroken! De breuk is te hoog om gips te gebruiken, dus ze heeft een mitella gekregen en mag haar arm ZEVEN weken niet bewegen. Zeven weken! Het is nog een geluk dat het haar linkerarm is, ze kan in ieder geval op school nog meekomen. Maar hoe een kind van acht jaar oud zeven weken lang voorzichtig moet zijn (het is altijd een dolle boel op het schoolplein, met ravottende kinderen en voetballen die alle kanten opschieten) is mij een raadsel.

Het was overigens interessant, die spoedeisende hulpafdeling. En ik als Nederlandse vraag natuurlijk gewoon wat er gebeurd is, iets wat Benjamin als beleefde Waal niet zo snel zou doen. Zo was er een stel, waarvan het meisje een bont en blauw gezicht had en de jongen een spijkerbroek met een scheur van z’n kruis tot aan z’n enkel. Dan wil je toch weten hoe dat komt! Nee, het was geen huiselijk geweld (gelukkig, dat was gênant geweest en waarschijnlijk hadden ze dan wel iets verzonnen als ‘tegen een deur gelopen’), maar te wijten aan een opmerkelijke hobby: het fotograferen van leegstaande panden, zoals kloosters en ziekenhuizen. Het levert fraaie foto’s op, maar is ook gevaarlijk! Het meisje was ineens in een gat weggezakt en de jongen had iets op een ladder beter niet kunnen doen. Ik heb overigens de naam van hun website, mocht je nieuwsgierig zijn: www.lost-ground.net.

Ook was er een jongen, met een gezicht waarvan je al pijn kreeg als je ernaar keek. AU! Alles was opgezwollen, rood onder z’n ogen, z’n neus drie keer groter dan normaal (althans, dat hoop ik voor hem). Hij was na zijn werk als deejay langs de Maas naar huis gelopen en was toen vol onderuit gegaan. Hij was gewoon naar bed gegaan en toen-ie wakker werd, schrok-ie toch best van wat hij in de spiegel zag. Na een röntgenfoto bleek z’n neus goed gebroken te zijn. Van hem heb ik ook een website doorgekregen, zodat ik z’n muziek kon beluisteren. Dat moet ik even doen. Kan ik ‘m meteen een mailtje sturen en vragen of ’t wat beter gaat 🙂

Onze arme Evy is dus de pineut. Maar wat wás het gezellig in het ziekenhuis.

Redacteur/copywriter nodig? 5 januari 2010

Op het moment werk ik parttime in Maastricht. Genoeg tijd om er nog werk naast te doen! Ik heb – zoals velen wel weten – een journalistieke opleiding gevolgd en daarna jarenlang gewerkt voor ‘de bladen’. Als redacteur en eindredacteur.

Er zijn vast mensen die dit lezen en die iemand nodig hebben om een tekst te corrigeren, redigeren of herschrijven. Of die graag willen dat een ervaren iemand een tekst aanlevert voor hun website/brochure/folder/maandblad/enzovoort.

Geen paniek: ik ben er voor jullie 🙂

Onder het kopje ‘Wie is Lisa’? (rechtsboven) vind je mijn e-mailadres en zo kun je heel eenvoudig contact met me opnemen. Mail me!

Wat is ’t koud hè 3 januari 2010

Gisteren zijn we in het bos van Solwaster, bij Spa, gaan wandelen. Het was zooo koud, we waren dan ook de enigen in het bos afgezien van één man met een hond. Evy had géén zin om te gaan. Absoluut géén zin.

Maar eenmaal in het bos, viel het natuurlijk toch wel weer mee.

Het is er mooi en maar op zo’n half uur afstand van Luik.

Mooi of niet, ik had het stervenskoud en genoot toch het meest van mijn kop warme chocolademelk – gemaakt van echte chocolade, jammie – in een cafeetje in Spa. Met m’n rug tegen de verwarming aangeplakt. Het was overigens de eerste keer dat ik in Spa was! Ik heb er niet heel veel van meegekregen, maar het zag er mooi en chic uit. Eens een keertje teruggaan, denk ik. Al was het maar voor die overheerlijke chocolademelk.

Gelukkig 2010! 1 januari 2010

Bonne année! Gelukkig 2010 allemaal! Oud & Nieuw 2009 was de aanleiding om onze eerste feestje te geven in ons nieuwe huis. Ook meteen een goede reden om eens goed op te ruimen. De hal leeg, dozen weg, de boel echt aan kant. We hebben er zo’n drie dagen over gedaan om alles klaar te krijgen, maar het was Gezellig! De loft is een perfecte plek om een kindvriendelijk feestje te geven. De Grote Mensen kunnen boven ‘hun ding doen’, terwijl het grut beneden alle ruimte heeft om de boel af te breken.

Iedereen had iets te eten meegenomen. Er was genoeg. Te veel is misschien beter gezegd. Vijf quiches, rijst met kip en kokos, rijst met garnalen en kokos, sushi, bladerdeeghapjes…

Drie prinsesjes.

Benjamin à la Tom Cruise. Shakin’ some cocktails.

Benjamin has da moves.

Zwaaien met die heupen.

Zo zag ons kookeiland er tegen het eind van de avond uit.

Ik had bij een Chinese toko in Rue Cathedrale een paar dozen Fortune Cookies gekocht. Deze tekst is totaal onbegrijpelijk 🙂

Middernacht. Sterretjes afsteken en champagne drinken op ons dakterras. In de sneeuw!

The day after. Twee vergeten flessen champagne en een glas in de sneeuw.