Een half jaar geleden gaf Benjamin mij het beste cadeau ooit: een TomTom. Ik verdwaal namelijk altijd & overal. Moet ik naar A, dan beland ik in B. Ga ik in een winkelstraat een winkel uit, dan loop ik standaard de verkeerde kant op. Hoe makkelijk de weg ook is: ik verdwaal. En nu is het onwaarschijnlijke gebeurd: ik ben m’n TomTom al twee weken KWIJT! De ironie ontgaat mij niet: ik kan mijn TomTom niet vinden. Het hele huis heb ik overhoop gehaald. Elke tas die ik het afgelopen half jaar heb gebruikt, doorgespit. Teruggedacht aan de laatste keer dat ik ‘m heb gebruikt. Niks, noppes, nada. Het ding is verdwenen.
En ik heb ‘m nu net zo hard nodig. Ik neem tegenwoordig elke dag de auto om naar m’n nieuwe werk in Maastricht te gaan. Die route ken ik inmiddels, maar de kinderen ophalen in Luik… Het is ongelooflijk, maar waar: ik kan nooit in één keer de school vinden. Ik vind Luik zo ingewikkeld! Vooral langs de Maas. Je kan rechtdoor, linksaf, bovendoor, overlangs en voor ik het weet dwaal ik door Outremeuse en eindig ik ineens weer in het centrum om een kwartier lang in een file te staan en vraag ik mezelf verwonderd af wat er mis is met mij. Vandaag had ik van de ANWB-site een route geprint. Moet lukken, denk je. Het ging goed, tot de laatste vijf minuten. Ik miste een straat en ineens was ik weer ergens waar ik het niet kende. En stond ik weer eens langs de stoep om iemand te vragen waar de huppeldepup-straat was. Ik word er zo moedeloos van…
Het is heel simpel. Ik móet een nieuwe TomTom hebben. Het is voor mij een pure basisbehoefte, een kwestie van overleven in Luik. Mijn vraag: heb jij toevallig een gps-systeem liggen en wil je die aan mij verkopen? Of ken jij iemand die zijn gps niet nodig heeft? Bel diegene op! Nu!
Je hebt geen idee hoe gelukkig je mij hiermee zou maken.
Recente reacties