Als kind van een jaar of tien, vond ik de boeken van Enid Blyton helemaal geweldig. Pitty, De Dolle Tweeling, De Vijf Detectives, De Vijf, De Grote Zeven. Ik heb ze allemaal verslonden. Na het lezen van Pitty en De Dolle Tweeling wilde ik niets liever dan óók naar kostschool. Wat een feest was het daar! Elke dag lacrosse spelen (ik wist niet eens wat het was, weet het eigenlijk nog steeds niet), nachtfuifjes houden met je schoolgenootjes, poetsen bakken met de juffrouwen… En met mijn beste vriendin in die tijd, Nicole, speelde ik altijd ‘detectiveje’. We waren niet ‘De Vijf’, maar ‘De Twee’. Voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn ouders bijvoorbeeld een pruik en een vergrootglas, zodat ik onherkenbaar vermomd naar vingerafdrukken kon speuren.
Toen ik met kerst bij mijn ouders in Den Haag was, kreeg ik een doos mee gevuld met al mijn oude schatten. Ik heb er een paar doorgelezen en wat grappig is dat. Om een beeld te geven van waar ik zo van onder indruk was in mijn jeugd, hierbij een paar fragmenten uit Pitty naar Kostschool:
Pitty Rivers keek in de spiegel. Het was bijna tijd om naar het station te gaan, maar er was nog juist een minuutje over om te zien hoe het nieuwe schooluniform haar stond. “Reuze leuk,” zei Pitty bij zichzelf, terwijl ze voor de spiegel ronddraaide. “Een bruine mantel, een bruine hoed met een oranje lint en daaronder een bruine overgooier met een oranje riem. Ik vind het enig.”
“Die ondeugende Alice. Ze heeft me voor de gek gehouden,” zei Mam’zelle, die soms een beetje suf was. “Ze heeft me er gewoon tussen genomen! Ik geloof haar nooit meer, dat stoute kind!” Pitty had volop van de dwaze geschiedenis genoten.
Wat een pret! Pitty kon haar geluk niet op wanneer ze er aan dacht. Ze had zeer goede vorderingen gemaakt met zwemmen en duiken en wist dat haar ouders daar blij om zouden zijn. En daarna aardbeien met slagroom en ijs! Het was gewoon denderend!
Niemand scheen twee meisjes, Doris en Fanny genaamd, te mogen. “Te misselijk om er woorden aan vuil te maken,” zei Alice, die natuurlijk onmiddellijk over alles en iedereen een mening ten beste kon geven, van Winston Churchill tot het kleine jongetje van de kookster toe. “Het zijn vreselijke boontjes.”
Google is een ook in dit geval een uitkomst. Ik weet nu voor het eerst dat Enid Blyton 600 boektitels op haar naam heeft staan én hoe ze eruit zag. Nooit geweten…
Lisa in Luik 
Recente reacties